ταλάντωθρο

το, Ν

εξάρτημα μηχανής τού οποίου η ταλάντωση ρυθμίζει την κίνησή της.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ταλαντώνω + επίθημα -θρο (πρβλ. σάρω-θρο). Η λ., στον λόγιο τ. ταλάντωθρον, μαρτυρείται από το 1886 στον Α. Σπαθάρη].